Baobabs, lemuren en fossa’s!

Hoi!

Hier ben ik weer. Afgelopen dagen in Morondava en Kirindy doorgebracht. Bij Morondava is de bekende Alée des Baobabs, erg toeristisch, maar heel goed te begrijpen, super gaaf.
In Kirindy was het weer even primitief in de eco-lodge, maar een aantal nachtlemurenn gezien én de fossa! Voordat ik naar Madagascar ging had ik nog nooit van de fossa gehoord. Ongeveer net zoals de dingo toen ik naar Australië ging. Ik had van de fossa een hele enge voorstelling en het viel reuze mee. OK, je moet het beestje niet in de weg lopen of boos maken, maar hij had een mooiere vacht dan ik op de plaatjes had gezien.
Inmiddels zijn we in Miandrivazo na een lange reisdag en morgen weer een flinke reisdag. De wegen worden steeds slechter, maar we zijn gezegend, de paus is sinds vandaag in het land!
Voor wie wil, hieronder weer het lange verslag, maar anders lekker verder scrollen naar de foto’s!!

Groetjes,
Mier

Dag 6 Woensdag 4 september à vlucht naar Morondava

Voor het ontbijt gaan we pinnen bij de pin naast het hotel. Pinnen is lastig, maar we zagen deze pin voor credit cards, dus de moeite waard om te proberen. En prettige bijkomstigheid, de bewaker van het hotel staat en bijna naast. San begint en ik kijk mee, Nol en Annelies staan achter ons met hun neus naar de straat. Tja, dat heb je met miljonairs, die moeten beveiligd worden!
Bij Annelies lukt het pinnen helaas niet, dus we vragen de chauffeur om via een goede bank te rijden.
Na 5 kwartier staan we op het vliegveld en we dachten wel even snel in te checken voor de binnenlandse vlucht, maar dat gaat hier toch niet zo snel.. Bij het inchecken is San haar tas te zwaar door mijn reisboeken. We moeten overhevelen. Ik vraag nog of het gewicht niet gemiddeld kan worden. Maar de dame lijkt onverbiddelijk. Als San begint met haar reistas, vraag ik het nog een keer heel lief en het is OK! Dan krijgen we de instapkaarten en mogen we de handbagage laten wegen en opmeten. Nu is mijn fototas natuurlijk te zwaar. Wederom eerst op hun strepen staan en uiteindelijk is alles goed. Volgende controle… Heb je vloeistoffen of andere dingen die in de vitrinekast liggen? Wij het water inleveren en door. Handbagage door de scan, riemen af, schoenen uit… En overal je paspoort laten zien.
De vlucht zelf is zo gepiept. In een uur zitten we met een vrij groot vliegtuig (denk rond 100 passagiers) aan de westkust van Madagascar. En dan weer iets verbazingwekkends: de meneer van de bagageafhandeling legt heel netjes en voorzichtig alle tassen en koffers op de band. We vinden hem lief en geven hem een tip, daar worden we blij van! (en hij hopelijk ook! Haha)
In de bus naar het hotel zitten er ook een moeder en dochter in en die zijn gister aangekomen. Ze hebben voor onze twee komende hotels de vouchers bij zich. We raken aan de praat en de moeder gaat volgend jaar met een vriendin naar Ghana! Toeval bestaat niet. Nol en Annelies geven een kaartje van Ko-Sa beach resort, dus wie weet.
We zijn rond 14 uur bij het hotel en we hebben gave lodges aan het strand. Ik heb mijn eigen kamer, dat is nog eens “twin”!
Op weg naar een drankje in het restaurant, kom ik de gids voor de komende dagen tegen, we zouden hem om 18 uur ontmoeten en dan afspreken voor morgen, maar hij is er nu al en dat komt ons mooi uit, want dan hoeven we in de middag geen rekening meer met de tijd te houden. In de briefing blijkt dat we twee keer de Alée des Baobabs passeren de komende dagen, maar twee keer in de ochtend. Tja, Miertje heeft natuurlijk liever mooi avondlicht.. En we krijgen het geregeld dat we vanmiddag ook gaan. Om 4 uur weg, zodat we bij zonsondergang daar zijn, super! En heel “ervaren” hebben we geen prijs afgesproken, benieuwd wat voor rekening we hiervan krijgen hahaha
Na een heerlijke lunch vertrekken we 4 uur naar Alée des Baobabs en de rit er naar toe is al heerlijk, we zijn in het “echte” Afrika. Bij de Alée is het natuurlijk een drukte van jewelste, maar we snappen ook wel dat iedereen hierheen komt, het is gewoon super gaaf! We proberen meteen de groepsfoto te maken die ik zelf eerder gephotoshopt had als grapje in een fotoboekje voor San en ook als profielfoto in het weblog heb. Wij gewoon voor de massa toeristen gaan staan en hij is nog vrij aardig gelukt. Als de zon al flink zakt en we een eind de laan op zijn gelopen, willen we nog een keer de groepsfoto. Nol gaat aan de slag met statief en zelfontspanner en dat is een avontuur op zich. Dan vraag ik ook nog een bestuurder van een Cyclo Pousse (in Indonesië riksja genoemd) om een foto van ons te maken. Hij snapt me totaal niet en ik gebaar me suf. Hij denkt dat hij op de foto moet. Dat willen vast al die andere toeristen als hij op de Cyclo Pousse aankomt, maar ik nu even niet! Haha Dan komt er een jonge bestuurder van de andere kant. Ik vraag hem ook en hij spreekt zelfs een beetje Engels. Hij glundert als ik hem vraag om de foto te maken. De eerste bestuurder blijft erbij en kijkt vol bewondering mee. Bestuurder 2 gaat in diverse poses staan om te fotograferen. Ik laat ze het resultaat zien en maak ook een foto van hen. San geeft ze tip waar ze zelf totaal niet naar vroegen en ik denk dat hij het niet gedaan zou hebben ook.
Dan valt het op dat het ineens best stil is op de laan. Al snel wordt duidelijk waarom: iedereen staat in een veld om de ondergaande zon achter de baobabs te fotograferen. Kennelijk wordt dit bij groepsreizen aangegeven. Wij gaan er ook gewoon bij staan. Gezellig met 100 man op een rij genieten van een steeds roder wordende zon een lucht die van oranje naar rood naar paars gaat. Het lijkt net het ritueel bij Uluru in Australië. Je hoort iedereen ook “ohh” en “ahh” zeggen. Naast Nol en mij staat een Nederlands stelletje. De jongen vindt zijn groepsreis maar slavendrijverij. Vroeg naar bed en vroeg op en in 2 weken hebben ze het halve eiland al gezien! Het is zijn eerste en laatste groepsreis 😉 Ik vertel hem nog wel dat er mooie dingen uit groepsreizen voort kunnen komen en vertel dat San en ik Nol en Annelies kennen van een groepsreis in 2005. Het maakt geen indruk op hem.
De terugrit is bijna in zijn geheel in het donker. Best eng, want iedereen loopt en fietst langs de zandweg en de auto’s rijden best stevig door. Overwegend wordt echt netjes gereden, maar onze chauffeur heeft toch 4 co-chauffeurs!
We eten alle 4 vis vanavond, weliswaar in verschillende varianten. Het smaakt heerlijk en ook fijn om de zee op de achtergrond te horen ruisen. Na het eten dichten we nog een mail naar de reisorganisatie om de 25e een latere vlucht te nemen, zodat we langer op Nosy Be kunnen zijn en korter in Antananarivo, dat hebben we wel gezien nu.
In de kamer laden we accu’s, want in de volgende (eco) lodge is geen wifi en na 21 uur geen stroom meer.

Dag 7 Donderdag 5 september à Naar Kirindy

We staan vroeg op met het plan nog even over het strand te lopen, maar daar komt het niet van. Na het ontbijt gaan we op weg naar Kirindy via Alée des Baobabs. We vertrekken vroeg en dat merk je bij de Alée, het is relatief rustig, maar we hebben natuurlijk onze foto’s al en we lopen de laan af en aan het einde pikt onze gids ons weer op en rijden we verder. De gids vertelt dat er 9 soorten baobabs zijn. 7 op Madagascar, waarvan 6 endemisch (alleen voorkomend op Madagascar). Die ene die niet endemisch is, komt ook voor op het vaste land van Afrika. De andere twee soorten baobabs komen alleen in Australië voor. Veel namen zijn genoemd en ook veel feitjes, maar die zijn, hoe leuk ook, toch weer het andere oor uitgegaan. We gaan nog naar de Baobab d’Amour (twee om elkaar heen gestrengelde bomen) en naar Baobab Sacré (heel verhaal waarom die heilig is haha). Vlak bij de Heilige Baobab gaan we naar een luxe lodge. Er is een zwembad, waar we evt de middag door kunnen brengen ipv bij onze eigen Eco Lodge. Klinkt op zich aantrekkelijk, maar bij de Eco Lodge zou je fossa’s kunnen zien en dan is de keuze voor Mier heel duidelijk: we gaan voor de fossa’s! We bestellen nog wel lunch bij de luxe lodge, maar omdat het pas 11 uur is, moeten we even wachten. Geen straf om nog even een drankje te doen en er is wifi, wat we in de eco lodge natuurlijk niet hebben. We krijgen ook antwoord van de reisorganisatie en ze gaan kijken wat ze kunnen doen. De tickets die we nu hebben zijn Non-refundable namelijk. Afwachten dus.
We lunchen heerlijk en San en ik sluiten het af met een heerlijke Lariam.
Het is nog maar een stukje naar de eco lodge. Maar net als vanmorgen een zandweg met een golvend karakter, het zou zo door kunnen als een ATB-parcours!
De eco lodge is naar mijn idee niet zo zeer eco, maar vooral basic… Eco klinkt vast beter. De stroom is er net weer vanaf en is er pas weer tussen 18 en 22 uur. Nou ja, valt alweer mee.
Als we net de spullen in het hutje hebben, ziet de schoonmaakster bij Nol en Annelies onder de hut een fossa. Waarschijnlijk is dat zijn vaste plek en ze gaat wat lokaas halen. Tja… daarvoor komt hij wel onder de hut vandaan. Niet echt “echt”, maar we hebben hem wél gezien! Hij (eigenlijk is het een zij) is kleiner dan verwacht, maar ik vind hem minder eng. Dacht op de plaatjes gezien te hebben dat het een kaal ding was, maar hij heeft een mooie goudbruine vacht. Nog steeds wel een eng koppie, maar het viel mee. We lopen wat rond en zien in ieder geval een flink aantal Fulvus maki’s.
Als we een drankje aan het doen zijn, zie ik een fossa lopen en ren er (op gepaste afstand) achteraan. Hij gaat naar een teil met water en loopt dan door. Ik volg nog even en dan is het klaar. Eenmaal voor onze hutjes zien we er ook nog 2 en later nog de eerste nog een keer (te herkennen aan een witte vlek op de vacht). Eén van de twee ligt naast het platje van Nol en Annelies. Het is een mannetje en blijft vrij lang ongestoord liggen. Dan gaat hij weg richting ons hutje, gaat er omheen en komt langs de andere kant weer naar voren. Super gaaf, maar helaas al te donker voor goede foto’s.
En dan eindelijk nog even op het platje met water en wachten tot we om 18 uur voor een nachtwandeling gaan.
Voor de nachtwandeling gaan de lange pijpen/mouwen aan en de lange broek charmant in de sokken. Bloedheet, maar we zijn er klaar voor!
Ik neem alleen de iphone mee, die geldt als zaklamp en voor wat er aan foto’s te maken is, werkt dat het best. De gids is iets minder goed voorbereid en leent San haar koplamp, die hij vervolgens weer uitleent aan een collega… apart!
We zien een vorklemuur en het blijft gaaf als je ze van boom naar boom ziet springen. Dan zien we op een boomstam twee muislemuren, het is de één na kleinste lemuur en het is net een hamster/muis. Verder nog een kameleon en ik spot gewoon een ieniemienie sunbird!! We kunnen vrij dichtbij komen.
Terug eten we spaghetti en voor het entourage van de lodge valt het mee, maar lekker is anders. We hebben in ieder geval de buik weer vol. Het geflambeerde fruit is mierzoet en zelfs voor Mier te zoet.
En dan moeten we gaan slapen… ik doe nog een insecteninspectie, maar ja, er zitten gewoon open gaten in de muren en er zijn geen horen voor de open ramen (wel slecht sluitende luiken). Dus de klamboe wordt uitgerold!

Dag 8 Vrijdag 6 september à Van Kirindy naar Miandrivazo
Wonder boven wonder hebben we het alleen maar koud gehad en in de nacht de dekens gepakt. Na een koude douche horen we aan het ontbijt dat het Nederlandse meisje een beest in de hut heeft gehad die haar tas kapot geknaagd heeft.  Voordat we gaan lopen, zie ik nog een fossa en dan nog eentje. Ik herken het mannetje en het vrouwtje met kale plek. Ik begin te denken dat het er twee zijn die hier rondhangen, maar dan bij het kippenhok zie ik nummer 3! Super gaaf ze nog even te zien.
Tijdens de wandeling zien we een uil, witte sifaka’s (wat zijn die gaaf! En eentje heeft een jong bij zich) en de sporty lemur (die overdag niet zo sporty is).
Om 9 uur rijden we weg over de “ATB baan”. We lunchen in Morondava bij “Patricia’s”. En dan wisselen we van auto en gids. Hiry is onze nieuwe gids en hij spreekt op zich goed Engels, maar omdat de voertaal in Madagascar Frans is, klinkt het af en toe als “Halo, halo” 😉
Onderweg zien we het landschap veranderen van baobabs en rijstvelden naar droge heuvelachtige landschappen. Soms ook wat rotsige stukken en vooral veel (half)droge rivierbeddingen.
Vlak voor we bij het hotel zijn, komt er een giga groep van kinderen aan. Al zingend en zwierend over de weg, dragen ze een lijkkist mee.. Deze stam gaat dus op een zeer vrolijke manier met de doden om.
Het hotel is mooi, maar het is maar voor 1 nachtje. We eten lekker en nemen nog een extra wijntje toe, gewoon omdat het kan!