Een beetje "mora mora"

Hoi,

Hier is Mier weer!!
We zijn nu weer in de hoofdstad Antananarivo. Vanmorgen met een binnenlandse vlucht vanuit het zuiden aangekomen. De afgelopen dagen hadden we twee keer 3 nachten in mooie hotels met zwembad. Naast wat activiteiten konden we het dus ook af en toe heerlijk relaxen (“mora mora” zeggen de Madagasken). In Isalo hebben we nog een twee stevige wandelingen gemaakt tussen de ruige rotsen en gezwommen in een oase. In Ifaty aan de kust hebben we een boottocht gemaakt en naast walvissen ook dolfijnen en een manta gezien!!
Morgen vliegen we door naar het noorden.
Hieronder weer het lange verslag en de foto’s van afgelopen dagen (sorry voor de overdosis witte sifaka’s, ik vind hem te gaaf).

Liefs,
Mier en de rest!

Dag 13 Woensdag 11 september --> Isalo NP

Bijtijds op en de dagtas pakken voor een flinke wandeling. Vanaf 7 uur kunnen we ontbijten en om half 8 worden we opgehaald. Best jammer, want het ontbijt is weer helemaal super en dat moeten we nu snel wegwerken.
We rijden eerst naar het dorp om de gids te halen en dan worden we richting de rotsen gebracht. Onze auto kan niet door een riviertje en dus moeten we vanaf daar gaan lopen. We lopen nog niet al te lang of er toetert een bus achter ons en we kunnen meerijden. Er zitten al anderen in die ook opgepikt zijn. Als we bij de rotswand aangekomen zijn, gaan we lopen. Aan het pad omhoog zien we witte spinachtige dingen, wat rupsen blijken te zijn, vleesetende plantjes en hele gave bloemen. Eenmaal boven zie ik veel steentjes liggen en omdat het vandaag de overlijdensdag van mijn vader is, ga ik een steentje zoeken. En toeval bestaat niet: de gids gaat uitleg geven over een graf in de rotsen daar van de Bara-stam. Als we verder lopen komen we nog wandelende takken tegen (niet dat ze vrolijk mee wandelen, maar in struiken). Verder bij de rotsen veel “olifantspoten” (soort baobabachtige planten met gele bloemen), die onwijs gaaf zijn. Bij het uitkijkpunt gaan wij niet helemaal tot boven, de gids weet ondertussen dat hij geen groep klimgeiten bij zich heeft. Maar we genieten evengoed van een mooi uitzicht. Dan gaan we dalen en dan ineens zien we beneden een mooie oase met een heerlijk helder groen watertje. We gaan er zwemmen. “We” zijn San en ik (en heel veel andere toeristen), Nol en Annelies blijven op het droge. Het is echt super lekker. Na het afdrogen voelen we ons weer fris genoeg om terug te lopen en dat gaat eigenlijk sneller dan gedacht. We zijn de enige groep die dezelfde route terug lopen, want de rest loopt door naar een ander punt, maar dan zouden we ruim 200 treden naar beneden moeten, wat afgeraden werd voor mensen met hoogtevrees. Wij lopen dus dezelfde route terug en we hebben weer mazzel, want we kunnen nu met een 4WD mee. In het dorpje wacht Hiry op ons en gaan we naar het eindpunt van de originele wandeling. We moeten nog wel zo’n 20 minuten lopen om daar te komen. Het blijkt een campsite. Alle wandelaars lunchen daar. Als we aankomen moeten we eigenlijk eerst inschrijven, maar de gids hoort dat er een witte sifaka is en dus gaan we rennen. Door de struiken naar de plek waar al wat mensen staan. De witte sifaka zit echt super dichtbij en hij is zo ontzettend gaaf!!! Maar hij is ook snel weer weg. We gaan lunchen en daar “barst” het van de ringstaartmaki’s. Ze zijn totaal niet schuw en je moet ze van je lunchtafel wegjagen. Na de lunch kunnen we nog verder naar een watertje, maar dat schijnt lang niet zo mooi te zijn als de oase van vanmorgen, dus blijven we op de campsite om de witte sifaka nog een keer te zien. Er zit er maar eentje, want vroeger leefde er een groep, maar na een brand op de campsite is de verder het park in getrokken en eentje is bij de ringstaartmaki’s gebleven. We zien hem nog wel, maar ver weg.
We gaan weer terug naar de auto en via het dorp naar het hotel. We hebben zin in het zwembad. We drinken met Hiry eerst nog een drankje en dan gaan we nog even richting het zwembad. In het routeboek stond al dat er in Madagascar geen verwarmde zwembaden zijn en dat geloven we nu ook echt. Het is super koud, maar eenmaal door natuurlijk best lekker. Dan gaan we even douchen en naar de massage. We hebben een relaxmassage van 80 minuten en het is heerlijk. We bespreken gelijk weer voor morgenavond.
We nemen nog een drankje voor het eten en de Brit komt ook en noemt me gemakshalve maar Daphne.. Gisteravond toen ik mijn verslag aan het plaatsen was in de lobby, kwam hij praten en vroeg op ik een zus had die Daphne heette. Hij vond me erg op Daphne Schippers lijken hahaha Hij is gelijk mijn grote vriend, want hij had ook kunnen vragen of ik een dochter had die Daphne heette.
Het avondeten is weer erg bijzonder. Mooi opgemaakt en lekker. We genieten maar even van het on-Afrikaanse luxe gevoel!

Dag 14 Donderdag 12 september --> Isalo NP

Vandaag kunnen we op ons gemak genieten van het heerlijke en uitgebreide ontbijt. Om half negen stappen we in de auto om weer een wandeling te gaan maken. Onze gids heeft gister gezien dat wij hele goede klimmers zijn (NOT!!) en zorgt dus voor een gepaste wandeling…. De wandeling is saai… haha! We starten in een informatiecentrum.. dan gaan we lopen. We zijn de enigen hier. Op zich wel gaaf hoor de rotsformaties en het groen langs het water, maar eigenlijk hebben we het wel gezien. We komen nog langs een mooi watertje en dan weer een flink stuk omhoog. Langs “the widow”. Hier gooiden de vrouwen hun overleden mannen de afgrond in. Hoe het andersom ging (dus als de vrouw eerst overlijdt), wist de gids niet. Ik mag hier nog even over een paadje langs de rand en dat is niet mijn ding. Daarna weer verder tussen het kale gesteente. Nol, Annelies en ik klimmen nog naar een uitkijkpunt, maken daar wat plaatjes en dan weer naar beneden en verder. Af en toe loop ik vooruit, maar dan wacht ik toch maar weer, want ik heb toch liever dat de gids de spinnen en schorpioentjes wegjaagt. Juist als ik dat tegen San zeg, gaat de gids onder stenen kijken.. Zou hij Nederlands verstaan of lijken “schorpioen” en “scorpion” genoeg op elkaar? Hij vindt er wel eentje. Snel een foto en de steen er weer op 😉
Als we weer langs de weg komen, haalt Hiry ons op. We laten ons bij het buurhotel (zelfde eigenaar) afzetten met het idee daar te kijken en lunchen. Maar het is nog vroeg en dus doen we alleen een drankje en dan lopen we naar ons eigen hotel en lunchen we daar.
Dan start onze heerlijke relaxmiddag. Eerst 2 uurtjes bij het zwembad en dan weer massage. Ik ga alvast naar de kamer om even te douchen voor de massage. Ik zit erna op bed en jawel hoor: ons eerste beestje op de kamer. Achter de deur zit een niet al te grote spin, maar ook niet erg klein. San is altijd erg goed met vangen met een glas en ik zal haar dus vragen hem buiten te zetten. Maar dan gaat hij ineens als een malle over de muur lopen en toen heb ik hem met mijn slipper geplet.. Vandaag is de massage wat stevigere dan gister, maar toen ze bij mijn kuiten kwam, heb ik toch maar gevraagd om op medium over te gaan.. San heeft geen massage en gaat voor de zonsondergang bij La Fenetre. We zijn bijna even laat weer terug. De zonsondergang was grappig, maar we begrijpen wel dat we niet echt iets gemist hebben.
En dan mogen we weer eten… We groeien dicht hier!! Vooral de toetjes zijn vrij zwaar op de maag. Vanavond chocoladetaart.. Tja.. het is vakantie!

Dag 15 Vrijdag 13 september --> Naar Ifaty

Hiry heeft ons gevraagd lege waterflessen te bewaren. We komen dus met een lading flessen aan bij de auto en hij gaat ze samen met Nol vullen met water. Ik denk dat we wel meer dan 20 flessen hebben liggen. We zullen ze in een droog gebied weggeven aan kinderen.
Als snel verandert het landschap. We zien palmbomen en daarna ook weer niet! Haha
Dan komen we door een dorp (in 2001 bestond het nog niet eens en nu best wel heel groot) waar de mensen zoeken naar saffier in de grond. Je ziet overal van die kantoortjes waar ze de gevonden stenen in kunnen inwisselen voor geld. Bij een volgend dorpje stoppen we bij de brug. Daar zien we hoe de zakken gruis aangeleverd worden en dan in de rivier gezeefd. Wat een onwijze bezigheid, iedereen is er mee bezig.
De volgende stop is het Zombitse Vohibasia Nationaal Park. Het is vooral erg droog. Maar we zien er nog wel kameleons en een groene gekko, een sporty nachtlemuur en als bonus nog witte sifaka’s!! We liepen steeds over paden, maar toen we bij de witte sifaka’s waren gingen dwars door de takken heen en we hebben ze weer super dichtbij gezien. Ik dacht echt dat we die niet meer zouden zien, dus ben ik er wel blij mee, ik vind zijn witte vacht zo ontzettend mooi. Maar “dansend” op de grond heb ik hem dus niet kunnen zien. Je kan niet alles hebben.
Onderweg wordt het steeds droger, wat ook duidelijk te zien is aan de rivieren waar we overheen rijden. Soms nog een beetje water, soms al niets meer. Het wordt tijd om flessen water weg te geven. Hiry is super leuk en lief met kinderen en ondanks dat hij een praatje met de meeste kinderen maakt, is en blijft het toch gênant dat je vanuit zo’n luxe auto een beetje flessen water zit weg te geven. Maar de kinderen zijn er wel super blij mee. Ze lopen steeds netje achter de auto langs en één meisje durft niet echt. Hiry gaat helemaal stil staan en dan nog durft ze niet. Toen gooide hij hem maar op straat en rende ze erheen.
We lunchen onder een grote driedubbele baobab, dit is de eerste schaduwplek die we zien na km’s rijden. Ik heb lekkere rijst met groente, maar de sandwich kaas voor de anderen is een beetje apart. Een klein bolletje brood en een flinke homp kaas. Hadden we dus even na moeten vragen bij het bestellen. Op de grond gaan een flink aantal mieren meteen aan de slag met het wegvoeren van de kruimels brood en de rijstkorrels. Vlak voor we weer verder rijden, gaat Hiry nog even “jeu des boulles” spelen met stenen en Nol doet met hem mee.
Dan komen we meer richting de kust en zie je naast een heel ander landschap nu ook de lemen hutjes zoals je ze veel op het vaste land van Afrika ziet. We worden ook aangehouden door “oom agent”. Hiry geeft geen smeergeld, daar is hij heel principieel in, want alle papieren zijn in orde. Hij moet nog wel even mee het kantoortje in, maar we mogen door.
En dan zien we de zee! (Kanaal van Mozambique) We gaan echter eerst nog naar het Arboretum. We drinken en eten we wat en dan lopen we een uur rond tussen alle bomen. Er zitten wel aparte tussen.
Met een uurtje zijn we in het hotel, het is nog net licht. We hebben een hutje aan zee en het restaurant en zwembad zien er super uit. De kamer is iets minder dan het vorige hotel, maar het is absoluut weer super.
We doen een drankje bij zonsondergang en ik heb pina colada. Het is weinig versierd en ziet er uit als een glas karnemelk, maar smaakt heerlijk. Overigens stond de Amarula niet op de kaart, maar zag ik hem wel achter de bar, dus ik weet wat ik de komende dagen kan bestellen.
Vlak voor het eten horen we ineens een berg lawaai. Bij het zwembad komt een groep van wel 30 meisjes al trommelend tevoorschijn. Het is keihard, maar wel super gaaf. Het is een project ivm vrouwenrechten en aan het einde kunnen we doneren. Ze zijn super enthousiast, maar na een half uurtje zijn ze klaar en tuiten onze oren.

Dag 16 Zaterdag 14 september --> Walvissenboottocht bij Ifaty

We mogen er vroeg uit, want om half 8 gaan we weg voor een walvissentocht. We ontbijten op het balkon van het restaurant en zien het bootje al liggen. We varen eerst een flink stuk de zee op en we zien al geen land meer. Al snel zien we een groep dolfijnen. Voor de boot blijft een moeder met jong zwemmen en het jong springt regelmatig boven water. Dit is het eerste cadeautje. En ja, hoor dan zien we waterpluimen, walvissen!!! Ook al snel een staart en dat is dan weer het teken dat ze erna flink lang onder blijven. Terwijl we blijven zoeken naar walvissen en die ook regelmatig zien, zien we ook een manta vlak onder de wateropvlakte! We volgen hem een beetje, maar helaas springt die niet. Je kan niet alles hebben. We gaan met een heel voldaan gevoel terug naar het hotel. Het is 11 uur als we terug zijn en we hebben de rest van de dag om heerlijk te relaxen. In de middag liggen we aan het zwembad met prima bedden. San doet nog een poging vogels te spotten. Het spotten gaat goed, maar ze werken niet erg mee als ze wil fotograferen. Ook bij het zwembad laten ze zich regelmatig zien, maar niet fotograferen. Wederom een gevalletje “je kan niet alles hebben”.

Dag 17 Zondag 15 september -->  Ifaty

Vandaag is de eerste “programmaloze” dag. Ik ben blij toe, want heb raar geslapen. Als ik wakker werd, draaide voor mijn gevoel mijn hersenpan rond in mijn kop alsof ik een hele fles Amarula op had, maar ik heb er gisteravond maar eentje genomen en geen wijn bij het eten. Fijn dus om een dag niets te moeten. Ik heb lekker in de schaduw aan het zwembad gelegen. Maar ook daar kun je nog wel eens iets meemaken. Het gaat dan wel niet om een landschap of het spotten van beestjes, maar om zeer bijzondere groep Franse dames.. De strandbedjes staan twee aan twee onder een parasol. San en ik liggen op de eerste twee en Nol en Annelies zitten samen op nummer 3 omdat we een drankje doen. Komen er drie Franse dames aan die gewoon het vierde bed opschuiven en in gebruik nemen. Mijn mond valt open. Toen de koffie op was, hebben Nol en Annelies demonstratief een bedje van verderop opgepakt en neergezet. Ze keken nog wel, maar geen “pardon”…
Met de lunch hebben we waar we al stiekem op hoopten: pizza!
Ik ga na de lunch even geld tellen, want morgen zijn we weer op de luchthaven van Antananarivo en daar kunnen we geld wisselen. Ik kom terug bij het zwembad met de geruststellende mededeling voor iedereen, namelijk dat we allemaal nog miljonair zijn. We rekenen door en we gokken erop dat we in het wat toeristische noorden ook wel met euro’s of creditcard kunnen betalen.
Vlak voor we gaan eten horen we bij de receptie dat onze vlucht morgen later gaat. Niet verkeerd, want in plaats van 6.15 uur vertrek vanaf het hotel, wordt het nu 7.30 uur vertrekken en dat betekent dus dat we nog in het hotel kunnen ontbijten.
Het avondeten is weer prima!

Dag 18 Maandag 16 september --> Vliegen van Toliara naar Antananarivo

Na het ontbijt stappen we de auto in om naar het vliegveld te gaan. Er wordt normaal 5 kwartier voor uitgetrokken, maar we doen er 3 kwartier over, dus op de luchthaven is het nog een uitgestorven boel. Als we gaan inchecken staat er en man te bellen en ik hoor “tell them I’m wearing a blue shirt” en ik zeg tegen een vrouw die ik zie zitten “en een witte roos op mijn hoed”. Ze lacht, want ik had goed gegokt dat het Nederlanders zijn. Eenmaal ingecheckt raken we aan de praat en wat blijkt, ze wonen in Schiedam, de wereld is klein!
De vlucht van anderhalf uur is prima en ik slaap lekker nog even. In Antananarivo hebben we snel onze tassen en het is inderdaad maar 10 minuten naar het hotel.
Na de lunch lopen we via een zandstraatje naar de hoofdweg om een taxi te nemen. We gaan naar de Croc Farm.. Beetje tegen mijn principes, maar er is niet veel anders te doen en op internet zie ik lovende kritieken, onder andere dat het meer ZOO en botanische tuin is dan krokodillenkwekerij. Het is een hobbel-de-bobbelweg en de taxi wacht op ons. Tja, de Croc Farm is “zo zo”. Ik ben natuurlijk al niet van de dierentuinen en botanische tuinen. De vogels en de fossa zien er niet goed uit in kleine kooien. De vele krokodillen leven in relatief grote verblijven met vijvers en weten zelf niet dat ze als tasje of riem gaan eindigen, dus daar kan ik mee leven..
Terug in het hotel doe ik mijn verslag nog voor het eten.