Nat en koud in het regenwoud!

Hoi allemaal,

Leuk dat jullie weer lezen en/of plaatjes kijken, ook vrienden van Nol en Annelies die nieuw zijn 😉
De afgelopen dagen waren we in koud en nat gebied, Ranomafana National park.
In de regen hebben we wel het één en ander gezien, onder andere de zeldzame grote bamboelemuur! Maar nat en koud was niet ons ding..
Gelukkig zijn we nu in Isalo aangekomen en hier is het weer droog en warm!
Hier blijven we 3 nachten en daarna aan zee ook 3 nachten, even rustig aan dus, we hebben er zin in!
 

Groetjes,
Mier xxx
(en natuurlijk ook groetjes van Nol, Annelies en San)

Dag 9 Zaterdag 7 september --> Lange reisdag via een kratermeer naar Antsirabe

Na een heerlijk ontbijtje gaan we weer de auto in voor een lange reisdag. De omgeving is steeds droger en bergachtiger, maar nog wel steeds vergezichten. Geen enge bergwegen dus.
We stoppen bij een brug om naar de rivier te kijken waar goudzoekers bezig zijn. Ze stampen de rotsen fijn en dan begint het zeefwerk in de rivier. Het is bijna niets wat hier gevonden wordt, maar de mensen blijven hopen. Zoals altijd als je stopt staan er binnen no-time tig kinderen om je heen. Ik zeg altijd dat in dit soort landen de kinderen niet zielig zijn, maar eenvoudig leven. Nou.. nu vond ik ze echt zielig, de blikken en de anderen dachten er net zo over. Ze wilden op de foto en dan zichzelf op de display zien en uiteraard stonden ze naar het Kiplingaapje aan mijn nieuwe tas te kijken. Tja.. ik kan hem niet aan allemaal geven en dus maar niet. Maar één meisje is heel bescheiden en kijkt met een lieve blik steeds naar me. Ik vind haar bijzonder. We zitten al in de bus als ik besluit haar het aapje te geven. Ik vraag Hiry dus nog even te wachten en maak het aapje los. Over de bedelende kinderen heen geef ik het aapje aan het meisje. Ze pakt hem aan en houdt hem in twee handen vast en de blik is zo mooi. Hier kan ik zo blij van worden!
We rijden weer verder en de weg is niet optimaal, maar wat ze in Madagascar doen, wat ik eigenlijk nog nooit ergens gezien heb, is dat lokalen de gaten vol maken met zand of aarde. Als we ze passeren, geeft onze chauffeur steeds geld aan de gatenvullers, ook een mooi gebaar!
Ook is langs de weg duidelijk zichtbaar dat Madagascar een oude Franse kolonie is, want je ziet overal dat ze jeu des boules spelen.
Voordat we de wandeling bij het kratermeer gaan doen, gaan we eerst lunchen. Het geplande restaurant lukt niet, want daar is een bruiloft. Maar het alternatief is ook prima, want ze hebben er Amarula! Na een matige pizza, een Amarulaatje als toetje genomen. De eerste deze vakantie, want niet eerder gezien.
Dan gaan we 45 minuten hobbelen over een slechte weg. Bij de krater staan de verkopers van nepfossielen al te wachten. Ze spreken goed Engels en eentje is wel grappig. Ik koop niets en dan zegt ze dat ik er nog over na kan denken en bij terugkomst altijd nog iets kan kopen.
De afdaling naar het meer is vol zand en dat is op schoenen zonder profiel niet erg handig… Maar we komen er. We lopen het hele meer rond en het laatste stukje is nog wel even een dingetje voor Mier-met-haar-hoogtevrees… Er zijn ineens geen planten meer langs het pad en dan kijk je toch wel een flinke diepte in. Eenmaal weer uit de krater staan de verkoopsters op ons te wachten. Ik loop door en moet wel weer lachen om verkoopster Josephine. San twijfelt en dat hebben ze door en San komt er niet vanaf. Ik loop vooruit om aan de chauffeur te vragen of je dit nepspul uberhaupt mee kan nemen over de grens en hij zegt van niet. Ik loop weer naar San en dan is het duidelijk dat we niets kopen. Josephine zei tegen me dat ik maar bij eentje hoefde te kopen, want ze waren familie en deelden. Dus San koopt niets, maar geeft geld aan eentje voor allemaal. Nou, toen zei Josephine ineens dat er twee groepen waren. Tuurlijk! We stappen in de bus en gaan weer 45 minuten hobbelen; op naar het hotel!
Vlak bij het hotel stoppen we nog bij een monument wat alle 18 stammen van Madagascar weergeeft en het station. Het ziet er flink koloniaal uit en zo blijkt ook ons hotel te zijn. Wel heel schattig en mooie kamers. De dame van de receptie laat de open haard op de kamer zien en zij willen hem voor ons aan steken. Het is niet erg warm meer, maar we gaan niet voor een brandende open haard op de kamer.
In het restaurant nemen we een drankje en “mobielen” we weer een beetje. We bestellen eten en de kaart is veelbelovend. Uiteindelijk is het prima, maar valt met name de vegetarische steak van San en Annelies wat tegen. De beloofde salade bestaat uit twee miniblaadjes sla. Annnelies krijgt het vreemd genoeg voor elkaar om de helft te laten liggen.
Eenmaal op de kamer krijgen we van Nol en Annelies een appje… Ze hebben de open haard aan laten steken! Haha

 

Dag 10 Zondag 8 september --> Lange reisdag via Ambositra naar Ranomafana National Park

Het is een feest om een keer uit te “mogen” slapen. Het ontbijt is heerlijk met verse knapperige broodjes en lekker beleg. Om 9 uur gaan we rijden. Voor we “echt” gaan rijden, gaan we eerst nog langs een demo voor de verwerking van zeboehoorn. Het is best grappig om te zien, maar het blijft iets toeristisch. In het winkeltje ziet San een vingerhoedje en dus ben ik deze reis weer geslaagd om een vingerhoedje voor Tiny mee te nemen en dan ook nog een originele van zeboehoorn!
Om een goede uit te zoeken heb ik een paar vingerhoedjes “gepast”. Dat bleek achteraf niet zo’n goed plan, want de rest van de dag kon ik niet meer met de vinger in de buurt van mijn gezicht komen, wat stinkt dat spul zeg! Handen wassen zonder water en echt zeep helpen niet. Maar goed, hoop dat Tiny er blij mee is! 😉
Het is weer een lange reisdag met halverwege een stop in Ambositra.
In de auto stelt de chauffeur voor om ook nog naar een werkplaats voor broderie te gaan. Het is schattig spul als het door straatverkopers aangeboden wordt, maar we hebben er niets mee, dus slaan we dat over en gaan we de RN7 op. Het landschap gaat nu echt wel veranderen, meer bergachtig. We zien ontzettend veel steenovens langs de weg. Van klei worden stenen gemaakt en die stapelen ze dan zo dat ze zelf de oven zijn om uit te harden.
We hebben nog een stop bij een gebombardeerde brug. Dit kwam voort uit een ruzie tussen twee rivaliserende presidenten (2002 volgens mij). Eentje liet de brug opblazen, zodat er geen verbinding meer was tussen het zuiden en midden van Madagacar. Ook zien we nog een brug die door de cycloon vernield is. Gelukkig is de oude brug er nog, die we via veel gehobbel bereiken.
Op een gegeven moment zien we mannen vrij hard lopen met jute zakken op hun schouders, maar je ziet dat er vierkante vaten in zitten. De chauffeur vertelt dat er illegaal gedistilleerde rum in zit. Ze lopen er zo hard mee omdat ze bang zijn voor de politie.
Verder zien we nog mannen met kuddes zeboes, die dagen lopen om de koeien in Antananarivo te gaan verkopen. We zien olieovens, waarin olie uit geraniums wordt geproduceerd. De olie wordt geëxporteerd en verwerkt in cosmetica.
In Ambositra lunchen we en gaan we naar een winkel voor houtsnijwerk. Het is niet echt mijn ding en al zeker veel te weinig beestjes. Ik koop wel een kameleon “just in case”, maar hoop nog een mooiere te vinden en liefst ook een fossa en maki.
Het wordt ondertussen steeds kouder en natter… Aan het begin van de weg naar Ranamofana (RN45) belt Hiry de gids voor de avondwandeling. Verderop stoppen we voor de waterval. Mooi maar met de regen erg somber..
We halen de regenjassen tevoorschijn uit de reistassen en kleden ons aan voor de nachtwandeling. Het is nog niet helemaal donker als de gids komt. We stappen uit en we lopen een stukje terug. Je mag in de avond niet in het park en dus moet de wandeling langs de weg. Waar de auto’s in Andasibe heel netjes reden, rijden ze hier als gekken. De gids loopt meteen op een boom af. We vonden het in Andasibe al erg ongeloofwaardig hoe de gidsen sommige beesten spotten, maar we snappen nu hoe het werkt. De gids smeren de bomen in met banaan en daar komen de beesten op af. Helaas schuilen lemuren ook voor regen en zien we niets. Dan gaan we lopen en zien we nog wel kikkers en kameleons van heel klein tot best wel groot. Nol en Annelies zijn allang naar de auto terug gelopen en San en ik besluiten ook maar tegen de gids te zeggen dat het genoeg is. Doorweekt stappen we weer de auto in en zetten we eerst de gids af in het dorp en dan door naar het hotel. Het is wederom een geen-sfeer-hotel en dan doet de regen ook geen goed. De kamers zijn met Chinese invloeden ingericht en ook daar is het klam… Ik bedenk met nog dat ik de reisorganisatie had gevraagd hier 2 nachten te doen, maar kreeg als antwoord: “dat wil je niet. Het is er koud en nat, je moet het park bezoeken en dan zo snel mogelijk door”. Ik besef nu pas hoe blij ik met dat advies moet zijn.
Het eten is best lekker, maar ook het restaurant is weinig sfeervol. Na het eten gaan we naar de kamers terug. Dekens op de bedden en trachten te slapen…

Dag 11 Maandag 9 september --> Wandeling Ranomafana NP en naar Fianarantsoa

We hebben luiken voor de ramen, maar op het dak  van de kamer horen we niets meer. Ik trek de deur open, maar helaas: nog steeds regen… We twijfelen dus om te gaan lopen. Regen hoort natuurlijk wel bij een regenwoud, maar ja, alles wat we kunnen gaan zien, hebben we al gezien en de diadeemmaki, zal dat haar met de regen wel voor zijn ogen hebben hangen… En door de regen is er natuurlijk veel modder en de info zegt dat het veel klimmen is. Dat werkt bij Hollandse plattelandsmeisjes niet echt. Maar goed, we zijn hier voor het regenwoud en we beslissen om toch te gaan, maar wel korter en niet klimmen. Nol blijft in de auto. Annelies en ik gaan met Roodkapje mee.

😊 We instrueren onze gids en spotten met onze voorwaarden en spreken een wandelroute langs de rivier af waar bamboe groeit en we dus kans hebben op bamboelemuren.

We worden op onze wenken bediend, want na een gekko en kikker, zien we 3 gouden bamboelemuren. Heel hoog in de boom, maar ze zijn erg levendig en dus goed te volgen. Ik heb alleen mijn Iphone bij me, dus fotograferen is geen optie.
De spotter is vooruit gelopen en zegt de gids dat er tegen de helling aan nog een baboelemuur zit, maar dan moeten we door de blubber de helling op. En ach ja, een mens kan snel grenzen verleggen… We gaan omhoog. Gelukkig helpen ze ons af en toe als het heel glad en stijl is. We zien nu iets beter de gouden bamboelemuur. Dan komt de spotter dat we mee moeten en snel, want verderop de grote bamboelemuur en die is vrij zeldzaam. Ik ga als een malle achter hem aan en eenmaal daar staan er al andere groepen en maant de spotter me door stuiken heen te komen naar een plek waar ik hem goed kan zien. Dan ineens 3 andere gidsen/spotters die met hun hand naar mijn gezicht komen en zeggen dat ik stil moet staan. Hij pakt iets van mijn wang en laat het me zien. Het is een bloedzuiger die ik waarschijnlijk al struinend door de struiken opgepikt had. Tja, en nu maar hopen dat ze hem netjes weggehaald hebben volgens de instructie van Iwein (uitvoerige beschrijving staat in het routeboek van de reisorganisatie).
De grote bamboelemuur is goed te zien en hij zit heerlijk van het bamboe te eten. Af en toe zie je een tweede erachter bewegen, maar het is er eentje die zich goed laat zien. De gids vertelt later dat dit de enige twee over zijn in dit gebied. Het zijn een mannetje en een vrouwtje, maar geen setje, dus voortplanten doen ze niet ☹ De gids zegt dat over zo’n 5 jaar ze hier niet meer voorkomen. Nu leeft de fossa hier ook en dus maar hopen dat die voor andersoortige lemuren als eten gaat, want anders zijn ze hier nog eerder uitgestorven..
Dan hebben we nog een supergaaf beestje gezien, de bladgekko. Wat een ding zeg. Lelijk, vies, maar zo bizar: einde van de staart is net een boomblaadje, zo kan hij zich dus goed schuil houden.
We zijn onwijs blij dat we toch gegaan zijn voor de wandeling, want het is continue motregen geweest en geen harde regen. En het glibberen door de modder heeft ons wél twee hele gave beesten opgeleverd. De temperatuur is niet boven de 13 graden geweest de afgelopen 24 uur, dus we hebben zin om weer naar warmer en droger gebied te rijden.

In de auto kijk ik foto’s en pak ik iets uit mijn fototas en moet dan cijferslotje doen. Dit alles terwijl de auto door de bochten van de bergen slingert.. geen goede combi. Ik word niet lekker en zet een raampje open. Maar er komen vieze brandluchtjes naar binnen, dat werkt averechts. Nol vraagt achter me of de chauffeur langzamer kan rijden. Ik denk dat hij het voor mij vraagt, maar Nol is ook wagenziek. Kennelijk iets aan de linker kant van de auto! Haha
Hiry zet het dakraam open en dat helpt wel iets, maar het is heerlijk om even uit de auto te kunnen als vrouwen de jonge rijstplantjes uitzetten in het veld. Twee vrouwen spannen een draad met knopen (lijkt net prikkeldraad), zodat de dames in het veld de plantjes precies met een afstand van 20 cm kunnen planten. Rijtje klaar, dan verzetten de dames aan de kant het touw weer met ook 20 cm. Ze vinden het super leuk dat we stoppen en foto’s maken is totaal geen probleem.
We rijden verder naar Fianarantsoa en stoppen bij een fotograaf Pierrot Men. Hij heeft gaaf werk hangen. Leuk om te zien.
Dan gaan we lunchen. Het is een super schattig hotelletje Tsara en het eten is super. Het is nog 5 minuten naar het hotel en dus ga ik niet meer plassen. Maar in de auto zegt Hiry dat we nog even naar een uitkijkpunt gaan. Dat is echter over een Afrikaanse hobbelweg.. had ik die blaas nu maar geleegd! Ik leer het nooit!
Vanuit het lunchrestaurant keken we naar een berg met 4 kerken, maar het blijken er 7! En daartussen ligt ons hotel. Kennelijk door die kerken heb ik het idee dat we in een klooster logeren, het zal de lariam wel zijn. Het hotel is wel een leerschool en de bediening is dus nog erg onzeker en voorzichtig, wel grappig. Bij het avondeten bestellen San en ik lokale droge witte wijn. Ik neem een slokje en het is net azijn. Nol proeft het ook en zegt dat het niet goed is. We hebben geprobeerd dit tegen de jongen die bedient te zeggen in Frans en Engels, met en zonder Google translaten, maar het komt niet door. San en ik bestellen dus maar gewoon een andere en de “azijn” blijft tot het einde op tafel staan. Op de tafel naast ons zien we een broodje staan en daar hebben we ook zin in, dus Nol loopt naar de bar om te bestellen. Hij komt nog even terug “wat is brood ook alweer in het Frans?” In koor krijgt hij “Pain” terug. We kijken hem na en jawel hoor, van de dame achter de bar krijgt hij een pen aangegeven! Haha Uiteindelijk komt het echte broodje ook. Het eten ziet er super uit en is overwegend erg lekker.

Dag 12 Dinsdag 10 september --> Via Anja reservaat naar Isalo NP

Het ontbijtje is weer heerlijk, maar de communicatie met de leerling-ober blijft moeizaam. Dat merken we bij het afrekenen als de yoghurtjes die we zonder vragen voorgezet kregen ineens berekend worden. En dan is het afrekenen op zich ook erg grappig. 2000 en 3000 worden op de rekenmachine berekend…
Eenmaal op weg rijden we door een dorp waar markt is. Van 10 km ver komen de mensen naar de markt. En de markt heeft een nevenfunctie. Jongeren ontmoeten elkaar daar. Ze dragen een speciale doek om kenbaar te maken dat ze single zijn. Ik vraag de chauffeur nog om me eruit te zetten, maar hij lacht het weg… Ik begrijp nu wel waar onze term “op de markt zijn” vandaan komt! Haha
Naast wat stops om de prachtige landschappen te fotograferen, stoppen we ook bij een zijdefabriekje. Bij het instappen vragen ze om een waterfles. Dat vind ik prima om te geven. Hier vragen ze gelukkig (nog) niet om geld.
Dan zijn we bij het Anja reservaat. Het is klein en van een kleine gemeenschap die het beheert. Hierdoor hebben ze alle reden om goed met de natuur om te gaan, want het is ook hun brood. Voor het mooie zijn we iets te laat, want de ringstaartmaki’s zitten al een beetje te slapen in de bomen. Alleen eentje met een tweeling heeft het zwaar, de tweeling is namelijk erg levendig. Ik heb gewoon medelijden met de moeder maki.
We lopen richting het water waar vrouwen aan het vissen zijn op kreeftjes en tilapia. In het veld waar we doorheen lopen zien Nol en Annelies nog Artemisia staan, het middel tegen malaria. Ook zien ze een slangetje op zoek naar kikkers (dat hopen we, maar lopen toch snel door). Omdat de gemeenschap verdient aan de toeristen, zijn ze erg gewillig met de foto’s. Dus waar ik eerst stiekem een foto moest maken van een vrouw met een “maskertje” op tegen de zon, kon ik nu gewoon op het gemak een foto maken.
Als we weer gaan lopen om naar het uitkijkpunt te gaan, komen we weer langs wat ringstaartmaki’s. Eentje zit op de rots en de gids en spotter willen me op de rots. Ik hoef niet, maar zij willen me daar hebben, dicht bij de maki… In standje onhandig klik ik maar wat af, want met één hand aan de gids is het met de andere hand erg lastig fotograferen. Ik ben blij als ik weer op de grond sta. We zien de maki met twee baby’s weer en omdat de jonkies wel levendig zijn, kunnen we ons gram ophalen met fotograferen.
De wandeling naar het uitkijkpunt is voor ons Hollanders gewoon een klim… Gelukkig worden we goed geholpen door de gids en spotter. Het uitkijkpunt is super gaaf en de tocht terug is weer erg uitdagend.. Op een gegeven moment moeten we zelfs aan een touw vasthoudend naar beneden. Via een grot waar een groep ringstaartmaki’s ’s nachts slaapt, gaan we terug. Op de route zien we nog kameleons, hagedissen en een mooie paarse vlinder.
Terug bij de huisjes van de gemeenschap zit een vrouw kuikens roze te verven. Ze zeggen dat het is om ze te beschermen tegen roofdieren. We geven ze het voordeel van de twijfel, maar we vinden het toch zielig voor de kuikens.
De lunch staat voor ons klaar (voor de wandeling al besteld) en die is prima.
Dan gaan we rijden richting Isalo, wat ruim 3 uur duurt. Onderweg zien we prachtige landschappen met idem dito luchten erboven. We zien nog een berg die ergens op lijkt. We raden van taart, naar hoed naar weet ik veel, maar het moet volgens de Malagasken het keppeltje van de paus zijn. Hoe toepasselijk in deze dagen!
We blijven ons verbazen dat het toch echt een heel ander Afrika is dan we gewend zijn. Doordat er zoveel bakstenen zijn, zijn de huisjes natuurlijk heel anders dan de lemen hutjes op het vaste land. De mensen dragen veel hoedjes, hebben langer haar (niet altijd kroes) een dragen hoedjes. We vinden het toch wel erg Latijns Amerikaans aandoen steeds.
We komen onderweg veel busjes tegen die van Tulear naar Tana reizen. Het is 900 km en het kost 25 euro. Best veel voor de lokalen. En vooral een hele lange zit op en in elkaar.. Hebben wij het maar goed met vier in de ruime auto! Maar dat beseffen we gelukkig maar al te goed, dat we boffen om een reis als deze te kunnen doen.
Het laatste stuk rijden we door niemands land en dan zie je af en toe een huisje, hoe kun je zo wonen..?
In het dorpje regelen we de gids en spreken we met hem af. Geen trap van 250 treden en vooral wandelen daar waar we wildlife kunnen spotten.
Op weg naar het hotel rijden we langs een rots die ze “the queen”/”la Reine” noemen. De afbeelding staat ook op het biljet van 1000 Arya.
Het hotel is super gaaf!!! Tussen de rotsen allemaal mooie kamers en een zwembad. We zijn morgen om 14 uur terug, dus we kunnen er ook echt van genieten morgen en overmorgen! Zin in!